Вход
Համարների պահոց

№5 (26)

  • "Հայը" - ԴերենիկԴեմիրճյան

    14.03.2010 Դերենիկ Դեմիրճյան Մեկնաբանություններ: 1 Оценка: 2,4/5
  • "Հայը Հայի Մասին" - Արմեն ԱՂԱՅԱՆ


    Կա ՞ արդյոք ուրիշ մի ժողովուրդ, որն այսքանզբաղվի ինքն իր մասին խորհելով, ինչպես որ հայն է սիրում դա անել։

    Իհարկե, բոլոր ազգություններն էլ միմյանցից տարբերվում են պատմությամբ և սովորություններով, գեներով և մշակույթով, մտածելակերպով և կենսակերպով։ Համեմատության մեջ դա նկատում են թե իրենք, թե օտարները։ Սովորաբար այդ համեմատությունները չեն վերաճում տվյալ ժողովրդի ընդհանրական գնահատականների։ Լինում են բարոյական կամ անբարո, խելոք կամ հիմար, աշխատասեր կամ ծույլ մարդիկ, բայց ոչ ժողովուրդներ։ Օտարները հայերի մասին դատում են` նկատելով մեր հին մշակույթը, դժվարին պատմությունը, դրանով պայմանավորված ներկա մտածողության և ապրելակերպի դրական կամբացասական կողմերը։

    14.03.2010 Արմեն Աղայան Մեկնաբանություններ: 0 Оценка: 0/5
  • "Խմբակային դիմանկար ին տերյեր ում" - Յուլիա ԱՆՏՕՆՅԱՆ

    Չգիտես թե ինչու, Դերենիկ Դեմիրճյանի “Հայը” ակնարկի տողերը կարդալիս, աչքերիս առաջ կանգնում է սովետական սոցռեալիզմի առաջատարներից մեկի` Դմիտրի Նալբանդյանի հայտնի “Վերնատուն” կտավը, որը հայ դասականների խմբակային դիմանկարն է` իրենց երևակայական ստեղծագործական ապոթեոզի պահին: Կոմիտասը նվագում է, Սարյանը ճեպանկարում է, Թումանյանը ձեռքի թեթևակի շարժումով և դեպի լուսավոր սոցիալիստական հեռուները սլացող հայացքով փորձում է մեր` հայերիս ազգային հիշողության մեջ ընդմիշտ ամրագրել պահի կարևորությունը: Միացնելով երևակայությունը /ընդունենք, որ այդ պայմանական դիմանկարը կարող է որոշ չափով նմանվել իրականությանը/` ես փորձում եմ պատկերացնել, թե ինչ է տեղի ունենալու քիչ անց, երբ Կոմիտասը հնչեցնի իր վերջին ակկորդը, Սարյանը կատարի մատիտի իր վերջին հպումը թղթին, հայ գրականության նահապետը` Ղազարոս Աղայանը կրծքի գրպանից վերջապես հանի իր ծխախոտատուփը, իսկ տիկին Օլգան բոլորին հրավիրի թեյի սեղանին: Թռուցիկ քննարկելով վերջին քաղաքական զարգացումները, ախորժակով անպատվելով կառավարությունը, կուսակցությունները, Ռուսաստանը, Թուրքիան, Եվրոպան և հայի բախտին խաչ քաշող այլ արտաքին և ներքին ուժերը, դատարկելով երկրորդ թե երրորդ թեյի բաժակը` մտավորականները սկսում են ավանդական մի զրույց, որի միայն մանրամասներն են փոփոխական, իսկ էությունը մշտապես նույն է մնում: “Արդյո՞ք մի բան հասկանում էք հայից”, - հարցնում է Թիֆլիսի օրիորդաց դպրոցի վարժապետ պարոն Դերենիկը: “Չարչի, բուրժուա, արարածներից ամենագծուծը և անասուններից ամենակուշտը”, - հեգնանգով պատասխանում է պարոն Ավետիք Իսահակյանը: “Հապա հիասքանչ վանքե՜րը, հոյակապ աշտարակնե՜րը, գողտրիկ խաչքարնե՜րը…”, - բացականչում է Շանթը: “Տեսե՞լ էք նրա բնակարանը. խլուրդի ծակուռ…”, - միջամտում է ազգագրական գիտելիքների կենդանի շտեմարան` պարոն Ստեփան Լիսիցյանը: “Ռամիկ է գերազանցապես, տանել չի կարող ծես, ձև, աստիճան, քաղաքավարություն, չի սիրում ոչ ստրկություն, ոչ երջանկություն, գերադասում է տառապանք և ազատություն: Կյանքից ավելի ազատությունն է սիրում”, – զրույցի պոչն է բռնում տան տերը` ամենայն հայոց բանաստեղծը: Եվ այսպես` անվերջ… Ուշ գիշերին, կամ վաղ առավոտյան ապագա դասականները ցրվում են իրենց տներով մեկ` բոլորին տանջող հարցի պատասխանի շուրջ այդպես էլ միակարծիք չդարձած: Անցան տարիներ, տասնամյակներ… Փոխվել են դեմքերը, ձայները, բնակարանները, թեյի սպասքը, կահույքի տեսակները, փոխվել է լեզվապաշարը և խոսելաոճը, նկարագրման և վերլուծման մակարդակներն ու հարթությունները, ավելացել են նոր փաստարկներ ու նոր մանրամասներ, սակայն թե՛ խաշ-խորովածի սեղանի շուրջ, թե՛ ինտերնետային ֆորումներում նորից նույն զրույցն է ընթանում:

    14.03.2010 Յուլիա Անտոնյան Մեկնաբանություններ: 0 Оценка: 0/5